Znacznie większa liczba dzieci cierpi na nadpobudliwość psychoruchową. Związane jest to z wpływami środowiska, jak i ma podłoże genetyczne. Psychoterapeuci wskazują również na swego rodzaju zdobyte w toku socjalizacji cechy, które później mogą w dzieciach wywoływać ADHD. A mimo że niewielu osobom ADHD skojarzyło się jeszcze niedawno z osobami dorosłymi to nie da się zaprzeczyć, że da się konsekwencje niedoleczonej nadpobudliwości widać potem w okresie dorosłości.

I to tak samo na podłożu emocjonalnym, w zachowaniu, jak i w myśleniu. Z tego powodu ważne będzie szybkie diagnozowanie malucha a także zapisanie go na terapię. Trzeba także wiedzieć, że w czasie wyboru terapii trzeba się zdecydować jedynie na kompleksową terapię dla dzieci z nadpobudliwością psychoruchową, która bezpośrednio dotyczy trzech sfer wypisanych powyżej, bo tylko taka terapia psychologiczna przyniesie oczekiwane wyniki.

Podczas psychoterapii będzie także istotna nie tylko sama relacja terapeuty z dzieckiem, lecz także obserwacja oraz pomoc opiekunów. Dziecko nie może bowiem czuć się niepewne lub nieistotne.

Jeszcze nie tak dosyć dawno temu o tematyce adhd nie można było znaleźć wiedzy kompleksowej, jednak teraz się to zmieniło. Stereotypy odchodzą w niepamięć, a eksperci poprzez różnego rodzaju akcje społeczne uświadamiają obywatelom, czym jest nadpobudliwość psychoruchowa i w jaki sposób z dzieckiem, jakie na nią zachorowało należy postępować. Jest to bardzo ważne, bo dzieci, które już tak czy siak będą czuły się inne od kolegów wymagają postawy wspierającej, tym bardziej u początków związku.

Kiedy nastawienie otoczenia połączy się z właściwą terapią to można będzie oczekiwać zadowalających rezultatów. Rodzic zauważy, iż dziecko jest spokojne i że da się z nim współpracować. Rozwój małego pacjenta nie będzie czymkolwiek zagrożony. Należy więc wytypować tego eksperta, jaki orientuje się, w jaki sposób podchodzić do malucha i jaki systematycznie skoryguje jego zachowanie.

ADHD nie jest tym, co wyłoniło się z winy dziecka i z tego każdy przebywający w jego pobliżu powinien sobie zdawać sprawę. Małym pacjentem należy dobrze pokierować i wpisać go na stosowną terapię, która pomoże mu osiągnąć swego rodzaju stabilność w zachowaniu oraz w kontrolowaniu emocji, jak i w sferze poznawczej.